ریشه:

استویا دارای ریشه فیبری، رشته مانند و چند ساله است. ریشه­ها عمیق نیستند و در سطح زمین پخش می­شوند و تنها بخشی است که دارای مواد شیرین کننده نیست. ریشه های نرم اطراف خاک سطحی و ریشه­های ضخیم­تر در مناطق عمیق­تر جمع شده­اند.

ساقه:

ساقه ی استویا یک ساله، مستقیم، باریک و نیمه چوبی و با تمایل به خم شدن می­باشد. معمولا  از ساقه گیاه اولیه تولید ساقه ثانویه تولید می­شود. این ساقه­ها با سرد شدن هوا خشک شده و در سطح خاک از بین می­روند ولی سال بعد دوباره رشد می­کنند. ساقه­ها، شاخه­ها و برگ­ها به رنگ سبز می­باشند و روی آن­ها با موهای بسیار ریز، نازک و کوتاه پوشیده شده است.

برگ

استویا دارای برگ های ساده، متقابل و به ندرت متناوب است و برگ­ها اغلب دارای دمبرگ هستند. استویا دارای برگ­ها کوچک، نوک تیز، کشیده، دندانه­ای و شیرین می­باشد. برگ­ها­ اولین اندام فتوسنتزی هستند که پس از جوانه­زنی بذر از میان لپه­ها خارج می­شوند.

گل

استویا گیاهی خود ناسازگار است و احتمالا توسط حشرات گرده­افشانی می­شود. گل­ها کوچک و سفید بوده و دارای دهانه بنفش کمرنگ هستند. گل­ها کامل، کوچک و سفید رنگ هستند. در گل آذین­های کوچک تعداد ۲ تا ۶ گل به وجود می­آید. گل آذین­ها در خوشه­های باز آرایش یافته­اند و هر گیاه بیشتر از یک ماه گل­هایش را حفظ می­کند. گرده­های این گل­ها می­توانند کاملا آلرژی­زا باشند.

بذر

بذرها به علت داشتن آندوسپرم کوچک بسیار سبک هستند و به دلیل دارا بودن پرز­های قابل توجه، توسط باد پراکنده می­شوند. ازدیاد استویا در طبیعت از طریق بذر صورت می­گیرد ولی قدرت زنده ماندن بذر بسیار کم است و در صورت جوانه زنی گیاهان حاصل دارای تنوع بالایی خواهند بود.